Terug van het Veldwerk

Lieve mensen,

Wanneer jullie dit lezen zijn we terug gekeerd van 3 weken veldwerk in het bos.

Het was een leuke, leerzame en voor het project nuttige tijd. Het leven in een kamp in het bos was vergeleken met Fiji nog vrij luxe. Na een paar dagen raak je gewend aan het slapen in een hangmat met klamboe. In de kreek kun je baden en dient als welkome verkoeling na het werk. In de morgen ging de “boswekker” om 5 uur af om iedereen te wekken. Al waren ze niet dichtbij het kamp, het geluid van brulapen ga je niet snel missen.

De proefperken liggen in een paar van de beste houtpercelen van Suriname en bestaan dus ook uit goed ontwikkeld regenwoud met een grote diversiteit. Erg mooi om in te zijn. Buiten vreemde insecten (zie foto’s) hebben we Jaguars tijdens de pauze in Kabo horen brullen. We hebben de ara’s en toekans boven ons hoofd zien vliegen, de brulapen van dichtbij gezien, monkeymonkey (kleine apensoort) familie langs zien trekken, powisi (vogelsoort), een hert, gordeldier, kaaiman gezien en de kwatta’s horen fluiten. S’ avonds hoor je de boomkikkers aanhoudelijk kwaken en wordt je pad verlicht door vuurvliegjes in 3 kleuren. Af en toe schiet er een vleermuis voorbij.

Ook kwamen we een lambaria slang tegen. De giftigste slang van Suriname. Dit herinnert eraan dat het bos gevaarlijk kan zijn. Het ziekenhuis in Paramaribo waar je heen zou moeten na een beet is een dag rijden en de veerpont vertrekt s’ avonds niet, zelfs niet in noodgevallen. Een trauma helikopter hebben ze niet in Suriname.
Tijdens het veldwerk werd iemand door een zwarte schorpioen geprikt. Maar de indiaan wist daar wel raad mee met zelfgemaakte medicijnen en binnen een dag was hij weer de oude. Ook hebben ze een tegengif tegen slangenbeten en wezen ze ons op een plantje tegen malaria wat ze verbouwen op het basiskamp. Prees zij die het bos kennen, want zonder hen zou je er kunnen sterven…..

Een minder prettige bewoner van het bos is een minuscuul klein rood beestje, een bloedluis. Ze houden van plekken op de huid waar druk op staat (denk aan je middel waar de broek op rust of een bh) en het leuke is dat ze na hun maaltijd gewoon ergens anders gaan zitten. Zeker honderd van die kleine rode beestjes koloniseerde ons lichaam en lieten het zich goed smaken. Het leek een beetje of we de mazelen hadden met al die rode jeukplekken. De indianen hadden daar geen last van, zij plukte de minuscule beestjes zo van hun lichaam. Wij hebben dat ook geprobeerd echter tevergeefs.

Naast al die rode plekjes is het vooral een leuke mooie herinnering mede door het gezellige en goede veldteam wat ons is bijgebleven van de afgelopen 3 weken. Nu begint de grote uitdaging, het verwerken van de gegevens, de zoektocht naar een geïnteresseerde donor en het schrijven van het voorstel.

We hopen dat alles goed met jullie gaat,

Groetjes en liefs,

Bryndis en Wilg